خداوند… بی نهایت است و لامكان و بی زمان
اما به قدر فهم تو كوچك می شود!
و به قدر نیاز تو فرود می آید..
و به قدر آرزوی تو گسترده می شود..
و به قدر ایمان تو كارگشا می شود..
ناامیدان را امید می گمگشتگان را راه می شوددر تاریكی ماندگان را نور می شود

خداوند همه چیز می شود همه كس را…

به شرط اعتقاد
به شرط دل پاكی

بشویید قلب هایتان را از هر احساس ناروا

و مغزهایتان را از هر اندیشۀ خلاف
و زبان هایتان را از هر گفتار ناپاك
و بپرهیزید از ناجوانمردی ها و ناراستی ها و نامردی ها
و چنین كنید تا ببینید خداوند چگونه
بر سر سفرۀ شما با كاسه ای خوراك و تكه ای نان می نشیند
و در كوچه های خلوت شب با شما آواز می خواند

مگر از زندگی چه می خواهید كه در خدایی خدا یافت نمی شود؟

ملاصدرا

امشب، ستاره دنباله داری در آسمان روزگار درخشید.

گویا اتفاق شگرفی در راه است!

شاید یک معجزه؛ معجزه قرن، امشب رخ دهد.

و خمین، میزبان این حادثه بزرگ.

انگار همه شهر ـ تمام دیوارها، خانه ها و کوچه ها ـ می دانند و از وقوع این اتفاق آگاهند.

نسیم انتظاری شیرین، در تار و پود خُمین می وزد.

امشب، ستاره ای در آسمان خمین می درخشد؛

ستاره روح اللّه !

و خدا دمید از روح خود، بر یک پیکر مطهّر و انسانی آفریده شد.

این صدای گریه نوزادی است که می خواهد تاریخ را دگرگون کند.

این یک چشمه از کوثر است که بر بستر زمانه جاری شد.

این یک پرتو از نور خداست، که از در و دیوار خمین تجلّی کرد؛

این روح اللّه است.

… و روح اللّه به دنیا پلک گشود و چه عمیق نگاه کرد و چه خوب فهمید آن چه را که باید می فهمید!

لحظه لحظه، روح بزرگ خود را به خوبی ها پیوند زد.

بزرگ شد؛ آن قدر بزرگ که تقدیر ملّتی را عوض کرد.

ابراهیم دوباره متولّد شد تا این بار، در هیبت خمینی، بت ها را بشکند.

نوح دوباره ظهور کرد، تا کشتیِ نجات ملّت ایران شود.

موسی دوباره آمد، تا این بار، سامریِ زمانه ـ طاغوت ـ را رسوا کند.

و خدا خمینی را این گونه می خواست.

و خدا می خواست، روح اللّه بیاید و انقلابی عظیم را رهبری کند.

فاطمه ای طلیعه عشق! ای بهانه هستی! ای عصاره وجود رسول(ص)!

پیش از تو خدای عالم، بهانه ای برای آفریدن نداشت. عشق بی معنا مانده بود.

فخر، فروتنی، بزرگی، آبرو، زیبایی و كمال همه واژه هایی تهی، بی فروغ و بی نشان بودند.

تو اما با طلوع خود برگستره زمان، عشق را معنا كردی؛ فخر را مایه مباهات شدی؛ فروتنی در مكتب تو درس افتادگی آموخت؛ بزرگی، اوج از بلندای تو یافت. آبرو حتی از تو آبرو گرفت؛ زیبایی را تو زینت بخشیدی؛

و … بالاخره كمال نیز بواسطه تو تكامل پذیرفت.

مانده ام از تو چه بگویم؟ چگونه  بگویم؟ كه قلم درمانده از ستایش توست؛ تویی كه:

تجلّی خدایی و خدای تجلّی؛

كه تمام حسنی و حسن تمام؛

كه دخت یكتای رسولی و یكتا دخت رسول؛

كه كوثر حقیقتی و حقیقت كوثر؛

كه چشم روشن رسولی و روشنای چشم رسول (ص)؛

كه محبوبترین همسری و همسر محبوبترین؛

كه فخر كمالی و كمال فخر؛

كه تجسّم عصمتی و عصمت مجسّم؛

كه حقیقت ژرفی و ژرفای حقیقت؛

كه طهارت محضی و محض طهارت؛

كه …..

تو اما با طلوع خود برگستره زمان، عشق را معنا كردی؛ فخر را مایه مباهات شدی؛ فروتنی در مكتب تو درس افتادگی آموخت؛ بزرگی، اوج از بلندای تو یافت. آبرو حتی از تو آبرو گرفت.

تاریخ هرگز از یاد نخواهد برد آن بامداد رؤیایی،‌آن پگاه شگرف كه تو در وجود آمدی، گاه شكفتن تو، لبخند رضایت بر لبان خدا جاری بود، فرشتگان هل هله كنان شعر سرور می سرودند، عالم غرق در اشتیاق بود، محمد(ص) اما در پوست خود نمی گنجید، كودكان شادمانه این و آن سو می پریدند. زنان، بر مادر تو، خدیجه، رشک می بردند.
و اینك… 
تو آن ماه تمامی كه روزی از مشرق سرزمین وحی درخشیدن گرفتی و امروز عالمیان همچنان سرگشته و سرمست از حضور شكوهمند تو…

فاطمه آیینه حیدر نماست

فاطمه آیینه  ی حیدر نماست

فاش بگو: فاطمه شیر خداست

چیست در آینده حیرت فزا ؟

یک دل طوفانی غیرت فزا

آینه در آینه تکثیر شد

آینه خندید جهانگیر شد

فاطمه خود کیست؟ نمود علی!

کیست علی؟ فاطمه منجلی !

فاطمه ای مذهب و آیین من !

آیینه روشنی دین من

فاطمه ای مادر آزادگی

وی تو صمیمانه ترین سادگی

فاطمه ای نقش نگین خدا

آب حیات دل و دین خدا

خلق ز وجدت به وجود آمدت است

بر در مجدت به سجود آمد است

مرحوم آقاسی